Η ΣΙΩΠΗΛΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΟΥ "ΠΑΛΑΤΑΚΙ" - ΟΤΑΝ ΤΑ ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΣΤΑΧΤΗ

Ελάβαμε μία επιστολή από τον Καλαμαριώτη φίλο μας Ιωάννη Λιβάνιο με πολύ ενδιαφέρουσες σκέψεις και απόψεις σχετικά με το θέμα του Κυβερνείου (Παλατάκι) της Καλαμαριάς, την οποία και δημοσιεύουμε αυτούσια.

Η σιωπηλή παράδοση του "Παλατάκι" – Όταν τα προεκλογικά λόγια γίνονται στάχτη

Το Παλατάκι, το εμβληματικό Κυβερνείο της Καλαμαριάς, είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα κτήριο. Είναι ιστορικό μνημείο, σημείο αναφοράς και κομμάτι της ταυτότητας της πόλης.
Είναι το σύμβολο μιας Καλαμαριάς που παλεύει να παραμείνει δημόσια, ανοιχτή, δίκαιη και ζωντανή.

Κι όμως, σήμερα αυτό το σύμβολο παραδίδεται σιωπηρά, με την ανοχή και τις πλάτες της δημοτικής αρχής και της παράταξης «Μητέρα Πόλη».
Ο αποχαρακτηρισμός του Παλατακίου ως αρχαιολογικού χώρου και η πιθανή παραχώρησή του στην ΕΤΑΔ δεν είναι μια διαδικαστική λεπτομέρεια. Είναι πολιτική επιλογή με τεράστιες συνέπειες: ανοίγει τον δρόμο για την εμπορική εκμετάλλευση ενός ιστορικού δημόσιου χώρου, που ανήκει στους πολίτες, όχι στους επενδυτές.

Η κυρία Αράπογλου και η παράταξή της προεκλογικά μιλούσαν για προστασία του παραλιακού μετώπου, για διαφάνεια και συμμετοχή των δημοτών.

Δεσμεύονταν ότι “το Παλατάκι θα μείνει δημόσιο, ανοιχτό, χώρος πολιτισμού και ιστορίας”.
Σήμερα, όμως, η στάση τους είναι σιωπή, αμηχανία, ή στην καλύτερη περίπτωση, υπόγεια συναίνεση σε αποφάσεις που ακυρώνουν όλα όσα έλεγαν.

Αυτή η στάση δεν είναι απλώς λάθος. Είναι προδοσία της εμπιστοσύνης των πολιτών.
Είναι η απόδειξη πως στην τοπική αυτοδιοίκηση δεν αρκεί να μιλάς για “όραμα” — πρέπει να το υπηρετείς, ακόμη κι όταν συγκρούεται με ισχυρά συμφέροντα.

Η Καλαμαριά δεν έχει ανάγκη από «μητέρες πόλεις» που σωπαίνουν όταν απειλούνται τα παιδιά τους.
Έχει ανάγκη από δημοτικές αρχές που στέκονται δίπλα στους πολίτες, όχι απέναντί τους.
Από ανθρώπους που γνωρίζουν ότι το δημόσιο συμφέρον δεν υπογράφεται σε παραχωρητήρια.

Το Παλατάκι είναι η γραμμή που δεν πρέπει να περάσει κανείς.
Όποιος επιλέγει να την περάσει, ας το κάνει ενσυνείδητα — γνωρίζοντας ότι θα βρεθεί απέναντι όχι σε μια παράταξη, αλλά σε μια ολόκληρη πόλη που θυμάται, βλέπει και δεν ξεχνά.

 

                                                                                                Ιωάννης Λιβάνιος

Κοινοποίηση :